Dolina w Parku Narodowym Wysokie Taury
Dolina Raurisertal rozciąga się na długości 30 km od Taxenbach, poprzez Rauris/Wörth po Kolm Saigurn u stóp góry Hoher Sonnblick. Imponująca jest jednak nie tylko długość doliny. Rauris leży na wysokości 948 m n.p.m. i zajmuje powierzchnię 253 km², jest zatem największą gminą Parku Narodowego Wysokie Taury.
Park Narodowy Wysokie Taury to największy rezerwat przyrody w Alpach Wschodnich, zajmujący pow. 1800 km², a leżąca na jego terenach dolina Raurisertal kryje wiele bezcennych skarbów przyrodniczych, kulturowych i historycznych, przez co nazywana jest tajnym klejnotem Parku.
Kitzlochklamm i inne osobliwości przyrodnicze
Wyrzeźbiony przez nieokiełznaną siłę rzeki Rauriser Ache skalny wąwóz Kitzlochklamm na początku doliny zalicza się do najpiękniejszych w austriackich Alpach.
Pięć dolin bocznych kryje nieskażony cywilizacją krajobraz alpejskich łąk, bogactwo minerałów Tauryjskiego Okna Tektonicznego i potężne lodowce. Seidlwinkltal stanowił niegdyś główny szlak handlowy przez Alpy. W Krumltal żyją na wolności orły przednie, sępy brodate i orłosępy.
Na końcu doliny Kolm Saigurn leży Puszcza Rauryska (Rauriser Urwald), kryjąca 80 bagiennych sadzawek, liczne świerki wiatrołomy, sosnę limbę, mchy o soczystej zieleni i romantyczne polany.
W Hüttwinkltal można się przenieść do epoki poszukiwaczy złota. Na górze Sonnblick zamykającej dolinę , na wysokości 3106 m n.p.m. leży usytuowane najwyżej w Europie całoroczne obserwatorium meteorologiczne.
W dolinie źródeł
Natura obdarzyła dolinę Raurisertal w 300 naturalnych źródeł. W każdym miejcu da się słyszeć szmer, szum, bulgot, pluskanie lub huk wody.
Latem organizowane są wycieczki z przewodnikiem terenowym przez Puszczę Rauryską do biotopu „Rauriser Urquell” oraz do małego jeziorka zwanego „tajemnicą lasu”.
Wrażenie robi też szlak pięciu wodospadów. Łatwa trasa okrężna mierzy 2,8 km i pokonuje zaledniwe 200 m przewyższenia, przez co jest populana zwłaszcza wśród rodzin z dziećmi
Gorączka złota w Taurach
Przez tysiąc lat w Kolm Saigurn u stóp masywu Hoher Sonnblick poszukiwano złota. Złoto Taurów, podobnie jak sól, stanowiła o bogactwie salzburskich książąt-arcybiskupów. W okresie największego rozkwitu wydobycia w złotonośnych górach między dolinami Gasteinertal i Raurisertal pozyskiwano dziesięć procent światowego wydobycia tego cennego kruszcu.
O życiu i pracy w czasach gorączki złota opowiada muzeum w dolinie. Według szacunków jeszcze dzisiaj okoliczne góry kryją 120 szlachetnego metalu. Ta wiedza inspiruje małych i dużych poszukiwaczy do odwiedzania dwóch miejsc wypłukiwania złota. W oryginalnym miejscu wydobycia złota, Bodenhaus, dzieci i dorośli wypłukują z rzeki drobinki złota. Drugie miejsce na Heimalm z dwumetrowym kołem młyńskim i ekspozycją minerałów znajduje się przy pośredniej stacji Rauriser Hochalmbahn.
Królowie przestworzy
W dolinie Raurisertal żyją na wolności sępy brodate. Te majestatyczne ptaki, które osiągają długość 1,25 m i rozpiętość skrzydeł do 2,9 m, zaliczyją się do największych latających ptaków na świecie. Kiedy w Europie właściwie wyginęły, w Raurisertal zasiedlono je ponownie. Miało to miejsce w latach 80-tych XX wieku. Dziś można je podziwiać w dolinie Krumtal, gdzie żyje latem do 30 osobników. Moosenwand i Rotwand zaliczają się do niewielu miejsc, gdzie sępy mają swoje legowiska.
Latem urlopowicze mogą się wybrać na wycieczkę do Doliny Sępów ze strażnikiem rezerwatu przyrody, który zna miejsca, gdzie spotkamy sępy brodate i orły przednie.
Turystyka piesza
Ponad 295 km oznakowanych szlaków wędrownych i szlaków wspinaczkowych w dolinie Raurisertal i 70 km w Taxenbach sprawiają, że region ten jest największym i najbogatszym terenem wędrownym w Parku Narodowym Wysokie Taury.
Prawdziwego smaku nadają wędrówkom odwiedziny w 30 zagospodarowanych bacówkach i schroniskach górskich. Najczęściej na stół trafiają lokalne produkty – serwatka, świeży wiejski chleb, boczek i sery.
Tradycja i kultura ludowa
Mieszkańcy regionu przywiązani są do swojej tradycji i zwyczajów, które przekazuje się od wieków z pokolenia na pokolenie. Z dumą nosi się tu stroje ludowe, słucha tradycyjnej muzyki i tańczy tradycjnego „Plattlera”, podczas którego chłopcy i młodzi mężczyźni głośno uderzają o uda i łydki. Jesienny redyk i adwent to pod względem zwyczajów i obrządków najbarwniejsze okresy.
Raurisertal zimą
Familijny ośrodek narciarski Rauriser Hochalmbahnen oddaje do dyspozycji miłośników białego szaleństwa 33 km nartostrad. Uchodzi za jeden z najpiękniejszych krajobrazowo regionów narciarskich i wspaniałe miejsce dla osób zaczynających swoją przygodę z nartami. Dzięki swojemu położeniu na wysokości ok. 2000 m n.p.m. może się poszczycić świetnymi warunkami śniegowymi, a do tego jest ośrodkiem przyjaznym środowisku naturalnemu: pracuje wyłącznie z prądem własnej produkcji.
Miłośnicy skituringu znajdą w regionie wspaniałe trasy prowadzące na okoliczne góry: Hocharn, Scharek i Hoher Sonnblick, skąd mogą się cieszyć jazdą w głębokim śnieżnym puchu. Na dwie oznakowane trasy skiturowe z czterema wariantami zaprasza Skitouren Center Raurisertal. Do pokonania jest 310 i 810 m przewyższenia, a w dolinę powraca się wyratrakowanymi nartostradami.
Miłośnicy zimy, którzy wolą wypoczywać z dala od narciarskiego gwaru, a bliżej dziewiczej przyrody Parku Narodowego, mogą przypiąć do butów rakiety śnieżne i na nich, za przewodnikeim, przemierzać białe krajobrazy. Inną formą obcowania z alpejską przyrodą są spacery odśnieżonymi szlakami (30 km) lub udział w nastrojowym kuligu.
Amatorzy narciarstwa biegowego znajdą w Raurosertal ponad 30 km tras do uprawiania biegów narciarskich stylem klasycznym i dowolnym.
Ferie zimowe dla całej rodziny
Stacja narciarska Rauriser Hochalmbahnen jest jakby stworzona dla rodzin z dziećmi i dorosłych początkujących. Szerokie stoki bez tłoku i stresu dają okazję do stawiania pierwszych kroków na nartach i szlifowania swoich umiejętności.
Trasa saneczkowa na Kreuzboden w stacji Rauriser Hochalmbahnen zapewnia frajdę małym i dużym miłośników jazdy „z górki na pazurki”. Posiada ona długość 2 kilometrów, jest czynna codziennie, a dwa razy w tygodniu oświetlona po zmroku.
Wspinaczka lodowa
Wyzwanie „mrożące krew w żyłach” rzucają nieustraszonym amatorom sportów ekstremalnych zamarznięte wodospady. Na końcu doliny w Kolm Saigurn wspinaczkę lodową można uprawiać na 14 lodospadach. Osobom zaczynającym swoją przygodę ze zdobywaniem lodowych ścian polecamy 13-metrową wieżę lodową przy schronisku Naturfreundehaus.